_____ Na rozstajach epok __________

Na rozstajach epok

stoi człowiek - mężczyzna .

Kiedyś sądził, że bogiem jest ,

bo przez kosmosy mógł gnać .

Jedną dłonią dotykać Jowisza

drugą sięgać Saturna .

Dziś

prędkością światła zatrzymany .

Kiedyś zaprowadzał porządek

z wiarą w swą moc .

Pychę - siostrą swoją ogłosił .

Na piedestał znaczeń się wspiął .

Dziś

samotny, wciąż walczy .

Na rozstajach epok

stoi człowiek - kobieta .

Tyś królewna! - powiedział ktoś .

Uwierzyła i leciała przez życia ,

na szczyt pragnąc się wspiąć .

Dotarła i chłodu oddzielenia zaznała .

Zaczęła akt drugi poznania .

Kto we mnie mówi ?

Pytała każdego ranka :

Kto czucie serca sprawia ?

Kto widzi i spostrzega ?

A kto myśli ? I podpowiada :

Idź wprost ! Skręć w lewo !

Powstrzymaj się od działania !

Ujrzawszy sens głębszy wszystkiego .

Nieśpiesznie zanurza się w siebie .

Kosmos nęci bezkresem, spokojem :

W przestrzeni bez bogów i ograniczeń ,

Trwa bez ruchu, bez czasu ,

Jest galaktyką i drobiną zarazem .

Na rozstajach epok

stoi człowiek - dziecko

Uwolnione z okowów płci .

Rajskie jabłuszko ma w dłoni ,

Ni to zabawka, ni - pokarm

istnień nawykłych do szczęścia .

Dziecko to nowa istota

Co równowagę w sobie ma

bez trosk o minione epoki ,

bez lęku o następny dzień .

Dziecku ciągle pojawia się wróżka ,

Choć bez skrzydeł na księżycu ląduje .

Atlantydę bez łodzi podwodnej odkrywa .

Jego myśli nic nie hamuje .

Rzeczywistość Dziecka z wyobraźni wyrasta ,

Do niego mówią ptaki i drzewa

Szczęście potrafi go unieść w przestworza .

A niebo obłokiem otulić ,

Dla niego grają muzykę dęby i klony .

A Wszechświat tajemnice swoje ujawnia ...

Istota _______________________________